Türkiye Hangi Sporun Ülkesi?

Belli alanlardaki yatırımlar ve çeşitli spor dallarına ilgi artıkça elbette başarıların sayısı ve çeşitliliği de artıyor. Voleybol bu anlamda Türkiye'nin uzun süredir yükselişte olduğu ve artık şampiyonluk beklediği bir spor dalıydı. Bu motivasyonu destekleyen “Biz Voleybol Ülkesiyiz” sloganı, sosyal medyada futbol fanatikleri tarafından anlamsız şekilde hedef haline getirildi. Özellikle taraftarlık olgusunun altı çizilerek Türkiye'nin aslında bir futbol ülkesi olduğunu belirten, voleyboldaki başarıyı gelip geçici ve önemsiz bir başarı gibi sunan paylaşımlar bir kez daha neye değer verdiğimiz üzerine düşünme ihtiyacı doğurdu.

Futbolun Türkiye’deki baskın karakterini uzun uzun anlatmaya gerek yok. Ancak bu baskınlığın çoğunlukla içi boş bir öz güven üzerine inşa edildiğinin altını ısrarla çizmemiz gerekiyor. Türkiye’nin voleyboldaki başarılarını küçümseyen futbol fanatikleri yangın yerine çevrilmiş tribün görselleri paylaşarak “Bunu yapabildiğinizde voleybol ülkesi diyebilirsiniz” gibi yersiz bir çıkış yaptılar. Görselini paylaştıkları takımların neredeyse hiçbirinin uluslararası arenada hatırı sayılır bir başarısı yoktu tabii.

Türkiye’de futbolda beklenen başarıların gelmemesinin ya da yetersiz düzeyde kalmasının temelinde bu boş öz güven yatıyor. Yani takım bölgesel amatör lige kadar düşse de rakibi kendi mahallesinde sevindirmemekle övünmeyi yeterli bulan fanatizm, aslında başarının değil tuhaf bir duygu tatmininin peşinde koşuyor. İçi erkeklikle doldurulan bu güçlü olma hali maalesef en ilkel haliyle diğerini yok etmek, maçı oynatmamak pahasına taşkınlık yapmakla övünüyor ancak her şey bittiğinde gelmeyen başarıyı yeteri kadar dert etmiyor. Çünkü sevinmek için sevmemek gibi tuhaf bir aidiyet hissiyle beslenen taraftarlık duygusu futbol dünyasını çoktan ele geçirmiş durumda.

Elbette yalnızca başarılı olduğunda desteklemektense kötü günde de takımın arkasında durmak özel bir sadakat göstergesi. Ancak bir takım her zaman sevinmemek üzere mücadele etmez. Bunu yapanların artık futboldaki rakiplerle yetinmeyip diğer spor dallarındaki takımlara ve başarılara sataşması bu konunun Türkiye için travmatik bir hal aldığını gösteriyor. Harcanan milyon liralara, tüm taraftarlar ekonomik sorunlarla cebelleşirken affedilen vergilere/borçlara ve sokaklara dökülen milyonlarca taraftara rağmen Türkiye’nin ve Süper Lig takımlarının uluslararası futbol arenasında elde ettiği başarılar oldukça sınırlı.

Diğer yanda ise istikrarlı şekilde çıtayı yükselten, her sene üzerine koyarak ve çok kıymetli nesiller yetiştirerek adım adım şampiyonluğa yürüyen bir takım var. Kadın sporcuların sonuna kadar hak edilmiş şampiyonluğa rağmen birilerini mutlu edememiş olmayı dert ettiklerini sanmıyorum. Çünkü kendilerine yönelen her türlü anlamsız eleştiriyi smaçlarıyla savuşturan bu takım, gözü fanatizmden kör olmuş, başarıya açlığın yarattığı stresin acısını başkalarından çıkarmayı deneyen bu yersiz öfkeyi de aynı smaçlarla savuşturdu. Bu sayede de dünyada bir numaraya yükselmeyi başardı.

Tüm bunlar bir yana, her branşta başarılı olmak ve bu başarılarla anılmak mümkünken, taraftarını “Biz Voleybol Ülkesiyiz” sloganıyla motive etmeye çalışan bir branşa saldırmanın mantığını çözmek oldukça güç. Boş bir fanatizm yerine gerçek birer taraftar olarak takımlarımızdan başarıyı talep edip, futbol kültürünü kurumsal bir şekilde inşa ettiğimizde mutlaka iyi sonuçlar alır ve “Biz Aynı Zamanda Futbol Ülkesiyiz” diye rahat rahat övünürüz. Kadın sporcular dünya gündemini sarsarken, amatör kümeye düşüp düşmeme maçında ezeli(!) rakibi sahaya meşaleler atılan bir maçın sonunda kavga dövüş yenmekle övünmek başarı kriteri olarak sizin için yeterliyse ve sizi mutlu edecekse “Biz Futbol Ülkesiyiz” diye hep birlikte haykıralım. Ancak tarihe geçen gerçek başarılar hatırlanır, yersiz kavgalar unutulur. Bunu sosyal medya üzerinden değiştirmek mümkün değil.