Tourette Sendromu Nedir?

Sendromun tanısı, herhangi bir test ile konulamadığından fiziksel tepkilerin göz ardı edilmemesi önemli. Çocukların genellikle küçük yaşlarda dikkat çekmek için bazı hareketler yapması ve bu hareketleri sürekli tekrarlaması, ebeveynlerin “Çocuk işte, aklınca oyun oynuyor” gözüyle, söz konusu hareketleri görmezden gelmesine sebep olabiliyor. Tabii bazı durumlarda inkar mekanizması da devreye giriyor ve insanlar, bariz semptomları olmasına rağmen çocuklarına bu rahatsızlığı yakıştıramadıklarından (?) bir şey yokmuş gibi davranıyorlar. 

İstemsiz çıkan ani ve yüksek sesler, bağırma, öksürme, mırıldanma veya bazı kelimelerin sürekli tekrarlanması şeklinde kendini gösterebilirken “bazı” kelimelerden kasıt yetişkinlerde, çoğu zaman küfür olabiliyor. Hayliyle hissedilen mahcubiyet, sendromun sosyal hayatı nasıl baltalayabileceğinin de bir göstergesi. Çevresindeki insanların rahatsızlıkla ilgili bilgilendirilmelerine rağmen otobüse binmek veya alışveriş yapmak gibi rutin işlerin tek başına yapılması zorlaşıyor çünkü bazı kontrolsüz eylemler, yanlış anlaşılmalara sebebiyet verebiliyor…

Erkek çocuklarında Tourette Sendromu’nun görülme sıklığı, kız çocuklarından fazla ve bahsettiğimiz belirtiler, 10’lu yaşlarda genellikle artışa geçiyor. 19-20’li yaşlar ise tiklerin şiddetinin azaldığı yaşlar olarak kabul ediliyor ve bunun en büyük sebebinin psikolojik destek almak olduğu yönünde görüşler var. Yukarıda da bahsettiğimiz gibi yoğun stres anlarında, çeşitli anksiyete türlerinde, aşırı heyecanlanma, aşırı yorgunluk veya korkutucu deneyimler sonucunda tikler artış gösterebildiği için bir travma sonucunda ortaya çıkması muhtemel vakalar, psikologlar yardımıyla kontrol altına alınabiliyor. Davranışsal tedavilerin yanında ilaç tedavisi de işin içine dahil olabilirken, hafif-orta ve yüksek şeklinde derecelendirilen tiklerin dozuna göre uygun tedavi belirleniyor. 

Nörobiyolojik yapılarda görülen bir bozukluk sebebiyle ortaya çıksa da direkt olarak hastalığın tedavisinde kullanılabilecek bir ilaç veya uygulanabilecek bir tedavi bulunmuyor. Yüz kişiden birinde görülen nadir bir rahatsızlık olması da belki ilk tanısından günümüze kadar tedavisine odaklanılmamasındaki bir sebeptir. Fakat bu sendroma sahip kişilerin özellikle sosyal hayatlarının ne kadar kısıtlandığı göz önüne alındığında, günümüz teknolojilerinden faydalanılması gerektiği gözler önüne seriliyor…