Söylediğin Kelimelerin Gücünü #hafifealma

Hepimiz çocukken doğaüstü varlıkların yaşadığına inanmak isteriz. Kaplumbağaların dünyayı koruduğuna, uçan süper kahramanlara veya ejderhaların yüksek dağlarda yaşadığına… Ben de denize çok uzak, ufak bir kasabada yaşadığımdan olsa gerek ilkokul çağımda İzmir’e gittik. Kendimi bildim bileli ilk defa deniz görmüş, bir vapura binmiştim. Olağanüstü bir deneyimdi! 1980’ler dünyasında internet ve televizyon da şimdiki gibi dünyayı önünüze sermediği için büyülenmiştim. 

Doğup büyüdüğüm kasabaya dönünce de vapur maceram sırasında bir denizkızı gördüğümü, en ince ayrıntısına kadar sınıf arkadaşlarıma anlattım. Gerçekmiş gibi! Kuyruğunun renginden saçlarının uzunluğuna kadar o kadar tutarlı bir hikâye anlatmıştım ki sınıftaki birçok arkadaşım buna inandı. Olay biraz “gerçeklik-hayal” sınırını aşmış olacak ki kavga çıktı. Biri, denizkızları var diyerek diğerine vurmaya başladı ve sonunda bunun bir hikâye olduğunu sınıfa açıklamam istendi. Ama ben gerçek olduğu konusunda nettim. Geri adım atmadım ve bir öğretmenin “aslında denizkızları bir hayal ürünü” açıklaması yüzünden sınıftaki bir grup arkadaşım tarafından dalga konusu olmaya başladım. (Bu öğretmen, bizim sınıf öğretmenimiz değildi. Sınıf öğretmenim şahane bir kadındı!)

Teneffüslerde, oyun oynarken sürekli dalga geçiliyordu benimle. Defterime kocaman ve çirkin denizkızı resimleri çizilmesi, diğer sınıflara bu durumun anlatılması gibi dozu giderek artan zorbalıklar yüzünden çok üzüldüğümü hatırlıyorum. Ağladığımı, okula gitmediğimi ama asıl önemlisi utandığımı hiç unutmam. Neredeyse iki yarıyıl boyunca devam eden bu olay, benim aslında her zaman yaptığım “hikâye uydurma” merakımı, çevremdeki hiç kimseye anlatmama neden oldu. Ne de olsa kurduğum hayaller yüzünden dalga konusu oluyordum. 

Çocukluktaki bu kötü tecrübenin etkisi ne denli güçlüydü bilmiyorum; “Dramatik Yazarlık” yani yaratıcı yazarlık bölümüne gidecek cesareti bulmam 27 yıl sürdü. İkinci üniversite kararım için sahip olduğum tüm iş tecrübesini bir kenara itip güzel sanatlar fakültesine girdim. Lisans ve yüksek lisans eğitimimi ise başarıyla tamamladım. Bugün hayatımı “hayal kurarak” kazanan bir yazarım ve emin olun, hala denizkızlarının yaşadığına tüm kalbimle inanıyorum. 

2000’li yılların başıydı. Henüz sokakların çocuklar tarafından terk edilmediği zamanlardı. Cep telefonları varsa da nadirdi; bilgisayar hayatımıza girdiyse de en yakın arkadaşımız terin suyun içinde bağır çağır aşağıda ya top koşturuyor ya da bir körebe sırasında saklanacak kuytu delik arıyordu. Ailemizden güç bela aldığımız izinlerle arkadaşları bulmak için etrafa saçılırdık. Onları ararken kendimizi bulmaya çalıştığımızın farkında olmadığımız güzel zamanlardı.

O günleri şimdi hatırlıyorum da dikenleri, engebeleri; küfrü kıyameti, hüzünleri de olan zamanlar, çocukluk işte ne fark eder der geçerdik belki. Her gün top koşturup kendimizden geçtiğimiz o günlerde, kim bilir kendileri de diğerlerinden gördükleri şiddetle, içlerinde açılan yaralarla, ağız dolusu salyayla üzerimize çullanan çocuklar vardı. 

Çeşitli oyunlar oynadığımız sahaya belli günler çıkartma yapar, birkaçımızı özel yöntemlerle döver, topumuzu keser, daha önce duymadığımız küfürleri başımızdan aşağı boca eder giderlerdi. Belki bir sene yakın sürdü bu işkence, kâh tek yakalanıyor kâh toplu şiddet görüyor; her defasında ne yaptığımızı bilmeden, onlara yapılanların ceremesini çekiyorduk. Bozulan oyun, kırılan gurur, darmadağın bir üst başla eve döner, bir daha gelmesinler diye birilerine ama kime dua eder, yalvarırdım.  

Zamanla alıştık, çocuk aklımız ve kalbimizle sağlam durmaya çalıştık; önce bir iki diklenme ardından yine dayak; sonra yine diklenme ve karşımızda kimi zaman sendeleyen ötekiler tarafından ötelenmiş o çocuklar… Bir zaman bu baskınlar evlerimize kadar çıktı; apartman boşlukları, sokak araları, cadde başlarına kadar taştı. Sonra ne mi oldu? Öte çocukların ötelemesine daha fazla tahammül edemeyip biz de ötekileştik. Zamanla törpülendik belki; fakat yediğimiz tokatlar, içimizdeki aynaları paramparça ettiğinden ne bir başka aynaya baktık ne de o tokatların bir daha atılmasına razı kaldık. Horlanmış çocukların ardından hoyratça yaşamaya daldık.

26 yıl öncesinde, iki katlı bahçeli evimizin, anneannemin “kömürlük” dedemin “odunluk” benimse “ağlama duvarı” dediğim karanlık köşesindeyim. (daha satırlara başlarken avuçlarımın terlediği göz pınarlarımın şiştiği, o damla süzülmesin diye gözlerimi tavana sabitlesem de engel olamadığım anlardayım şimdi, geçmiş geri gelmiş gibi, büyüsen de bazı hisleri ve acıları unutmayıp hatırladıkça aynı iç yangınında yeniden kavruluyor gibi, şu an benim için küçük bir terapi seansı gibi…belli ki bitmek bilmeyecek “gibi”ler yazısı olacak bu, zorla da olsa devam ediyorum) Hıçkıra hıçkıra ağlıyorum. Yaşadığım sağlık sorunları yüzünden minicik bedenime almak zorunda kaldığım tonlarca antibiyotik ve çeşitli ilaçlar sonucunda dişleri olmayan, daha doğrusu ön dişleri tamamen mercimek gibi koyu renkte dişsiz gibi görünen bir kızdım. 5-6 yaşlarındayım sadece. Mahallenin çocukları ne zaman yarama basmak istese hep aynı senaryoyu yaşıyordum. Kocaman gülüşlerimi bir bulutun ardına saklamak zorunda kalıyordum. “Sen gülme, çok çirkin dişlerin var”, “dişsiz kız” “mercimek dişli kız…” “mercimek dişli kız” “mercimek dişli kız.” Bir süre sonra ağız dolusu tüm mutluluklarımı, tüm gülüşlerimi, tüm kahkahalarımı, minik bir dudak tebessümüne hapsetmiş, birilerinin dişlerime bir şey söyleme ve dalga geçme ihtimalinin ağırlığıyla temkinli, tetikte ve sürekli stres altında geçirdiğim günlerin kapısını aralamıştım artık. Zorunda olmadıkça konuşmuyor, gülmüyor, bir şey söyleyecek olsam elimle ağzımı kapatmaya çalışıyordum. Gözlerim hep bende olmayan başkalarının beyaz güzel dişlerindeydi. Kimse bir şey yerken ne kadar zorlandığımı ve acı çektiğimi görmüyordu, kimse o dişlerin ardında ağır tedavilerin yan etkilerinin yattığını bilmiyordu, kimsenin yaşadıklarım hakkında en ufak bir fikri yoktu, merakı da. Sadece sonuçta ben bir mercimek dişli kızdım. Gel zaman git zaman içtiğim antibiyotikler sonlandırıldı, tedavi tamamlandı ve o dişlerden artık kurtulacaktım. Bayram gibi bir gündü bu benim için. Yeni ve zor bir sürece girmiştim. Çeşitli operasyonlarla çocukluğumu “mercimek dişli kıza” çeviren o kötü, korkutucu, ve beni alay konusu yaptıkları dişlerden kurtulacaktım, artık kimse benimle dalga geçemeyecek, küçümseyemeyecek, dışlayamayacaktı. Kimse gülüşümü saklamam için bana yaralayıcı cümleler söyleyemeyecek beni başkalarının arasında utandıramayacaktı. Nihayet o gün gelmişti. O çirkin dedikleri görüntüden kurtulmuştum. Bir süre yine “dişsiz”di adım ama sonra yerine gelen güzel dişlere kavuştukça tüm özgüvenimle mahalleye iniyor, ağzımı açmaktan en önemlisi de gülmekten utanmıyordum. O günlerden yetişkinliğime uzanan bir his var hala. Dişlerime biri bir yorum yaptığında çok içerleyip hassaslaşıyorum. Bir dönem sürekli dişlerimi kusursuzlaştırmak istedim. Hollywood starları gibi bembeyaz olsun, herkes görünce iltifat etsin, asla kimse kötü bir şey söylemesin istedim. Ama aslında meselenin sadece estetik olmadığını anladım. Mesele zorbalığı yapan çocukların da evinde uğradıkları zorbalıklar yüzünden kendi hınçlarını ve öfkelerini başkalarından çıkarma dürtüleriyle. Yaralı olanlar ya yara sarar ya da yeni yaralar açar başkalarında. Bunu anladım. O yüzden bana ağır konuşup öfkelendikleri meselelerin muhatabının aslında ben değil kendileri olduğunu anladım. Evet bu zorbalık hala içimde, aklımda. Ama artık kimseye bir açıklama yapmak ya da olduğum hali reddedip onların istediği gibi güzelleştirmeye çalışmıyorum. Olduğum hali her şeyiyle kabul ediyorum, çünkü biliyorum ki ben tüm bunların ötesinde bir değere sahibim. Değerimi ne salt varlığıyla dişlerim ne saçlarım ne giydiğim kıyafetler belirleyecek. Olduğun halinle mutlu olmayı öğrenmek ve yargılamamak tüm mesele. Her pürüzün bir hikayesi, bir nedeni var. Eksikliklerin altında açık yaralar var. Deşmemeli, kırmamalı, acıtmamalı. 26 yıl önceki hikâye bugün de hatırlanacak, gözlerinden yaşlar süzecek kadar derinden anımsanmamalı, hiçbir çocuk bu zalimliği yapacak kadar gaddar yetiştirilmemeli. Büyüyememiş ebeveynlerin zorba çocukları da o yetişkinlerin mağdurları. Kimsenin bir çocuğun yarasında parmak izi olmamalı.