Sokak Lambası

Bir çok karanlık etrafım... Bir hiç karanlık değil...

Kafam epey karışık. Aklım da bir yanıyor, bir sönüyor. Nevrim, bir dönüyor, bir toparlanıyor. Minibüs mü bekliyorum? Neden burdayım? Burda? Bu, lambanın altında? Halbuki evim 3 adım şuracığa. Biraz beriye çekileyim diyorum. İlerliyor, ilerliyor ve az ötedeki banka koyuyorum kıçımı. Biraz öncekinden daha mı rahatım? Hayır. Evim hala 3 adım ötede mi? Evet. Ne halt yemeye burada sürtüyorum? Havada bir hırçınlık var. Hani tam kar düşmeden önce, keskinleşir ya soğuk, hah ondan. Eylülde yağası varsa karın, yağsın madem. 

Ceplerime sokuşturduğum ellerimi ileri geri oynatarak ısıtmaya çalışıyorum. Ağzımdan süzülen sıcak hava, dışarının soğuğuyla kıyasıya vuruşurken manzara tabloları çiziyor. Ve evim hala 3 adım ötede. Sokak lambasının altındaki banka mıh gibi çakılmışım, gidemiyorum. Neden sonra, orta yaşlı, neşeli bir kadın evinin camında sarkıp 'başlıyor, başlıyor' diye cıvıldıyor. Aynı anda sönüyor sokak lambası. Homurdanmaya vakit kalmadan, yeniden yanıyor. Altında yüzleri birbirine çok yakın duran bir erkek ve bir kadın. Ha öpüştüler, ha öpüşecekler. Erkeğin elleri kürekten hallice, kocaman. Kavrıyor kadının ufacık belini. Derken buluşuyor dudaklar. Eş zamanlı, lanetler yağmaya başlıyor evlerin balkonlarından, camlarından. 'Puh size' diyorlar, 'yazıklar olsun' diyorlar, 'ne günlere kaldık' diyorlar, 'tövbe estağfurullah' çekiyorlar. Annem ne zaman günaha girdiğini düşünse 'tövbe estağfurullah' derdi, yaradandan af dilenme cümlesiydi bu. 

Sönüyor lamba. Bir derdi var belli ki. Kafası karışık ya da. Bir yanıyor bir sönüyor. Bu defa altında yüksek sesle oyun oynayan çocuklar beliriyor. Kahkaları sokağı inletiyor. Balkonlardan, camlardan homurdanmalar yağıyor yine. 'Susun bakayım' diyorlar, 'saat kaç haberiniz var mı?' diyorlar, 'hadi bakalım, evinize' diyorlar. Çocuklar dudaklarını büküp, birbirlerine el sallayarak, istemeye istemeye tutuyorlar evlerinin yolunu. 

Bir sönüyor, bir yanıyor lamba. Şimdi de, şarkı söyleyerek dans eden bir kadın var lambanın altında. KIvrımları, şimdiye kadar gördüğüm kıvrımlar arasında en güzeli. Ne şahane, ne şuh. Balkonlardan cevap gecikmiyor. 'Utanmıyor musun milleti tahrik etmeye?' diyorlar, 'mezarlık yanında şarkı mı söylenir?' diyorlar, 'buna da kadın demeye şahit ister' diyorlar. Birkaçı tükürüyor kadının saçlarına. Lamba, kadının hıçkırıkları eşliğinde sönüyor. Yeniden yanma cüretini gösterdiğinde ise, altında şıpırtılar çıkararak iştahla su içen bir kedi var. Henüz susuzluğunu gidermemişken, irice bir adam gelip, sağını solunu şöyle bir kestikten sonra hınçla tekmeliyor kediyi. Balkonlardan, camlardan bir kez daha lanetler yağdırılmasını bekliyorum. Hiç kimseden ses soluk yok. Kıvranan kediyi, kucağıma alarak, bankıma oturuyorum tekrar. Dizlerimin üzerinde küçücük bir ışık huzmesine dönüşerek, sokak lambasının ışığına karışıyor kedi. 

Az evvel öpüştükleri için taşlanan erkek ve kadın beliriyor lambanın altında yeniden. Bu defa ters giden bir şeyler var. Adamın kürek elleri, kadının belini değil, güzelim saçlarını kavramış. Diğer elinin var gücüyle, az evvel öptüğü yüze tokatlar indiriyor. İmdat çığlıkları atarken kadın, balkonlardan, camlardan ses çıkmıyor. Herkesin ışıkları sönmüş. Sokak lambası da sönüyor. Tekrar yanmaması için dua ettiğim sırada, yanıyor. Henüz 20'lerinde olduğunu tahmin ettiğim bir delikanlı, sokak lambasının tepesine bir ip gererek, asıyor kendini. Balkonlardan çıt yok. 

Susuyorlar. Susuyorlar. Ve susuyorlar. Sanki ağızlarının içinde dil hiç varolmamış gibi. Sanki, konuşmayı hiç öğrenmemişler gibi... Evim hala 3 adım ötede. Kalkıp gitmeliyim, gidemiyorum. Sokak lambası bir yanıyor bir sönüyor, benim ciğerim bir yanıyor bir sönüyor. Ve balkondakiler, daima susuyor.