Midendeki Kelebekler Sana Yalan Söylüyor

Senelerce, duygu beslediğimizi düşündüğümüz insanları gördüğümüzde, midemizdeki o rahatsız olma halini güzelleyecek bir tabir kullandık. Heyecan elbette tatlı, onu gördüğümüzde elimizin ayağımıza dolaşması, kelimelerin olmadık hallere bürünmesi, ya da ağızdan çıkamaması elbette güzel. Fakat bizim kelebek olarak adlandırdığımız, kabullendiğimiz hal, aslında bir huzursuzluk halinden ibaret. Kulağa fazla ‘hayal kırıcı’ ya da realist geliyor değil mi? Üzgünüz, gerçekler biraz kırıcıdır. Kelebeklerin iyinin habercisi olmadığını kabul etmeyi reddedenler, ilerisinde çok daha büyük hayal kırıklıklarıyla yüz yüze gelmek durumunda kalıyor. 

Nereden mi biliyoruz? Gözleri azıcık açıp, etrafa baktığımızda, kelebeklerin peşinden giden, fakat sonrasında anasından emdiği süt burnundan gelen, çıkmaza giren, sonunda da o kelebekleri bir güzel kusan çok görüyoruz. Onların acı tecrübeleri, bizlerin kelebek güzellemesi yapmasına engel oluyor mu peki? Görünüşe göre hayır. Ders almak şöyle dursun, her şeye rağmen kelebeklerin varlığını potansiyel ilişkilerimiz için bir kriter olarak dayatıyoruz kendimize. Sonrasında ise, yandı gülüm keten helva!

Hollywood etkisine tepiği koyup, el ele baş başa verip düşündüğümüzde ‘kelebek’ adını verip sevimlileştirdiğimiz huzursuzluk duygusunun sahteliğini ve tehlikesini görmemiz mümkün. Kelebekler uçuşmaya başladıysa, bu o kişinin yanında olmadığın gibi davranma eğiliminin önünü açar. Çünkü amaç, kelebekleri uçuşturan kişinin varlığının, akışımızda mümkün olduğunca korunabilmesidir. Bu yüzden, o nasıl hoşlanıyorsa öyle davranmaya, o ne arzu ediyorsan onu yapmaya daha eğilimli oluruz. Bu da, sürdüğü takdirde toksik bir ilişkinin ayak sesleri demektir. 

İlk buluşmadan sonra, “Ya kusura bakma, benim içimde kelebekler uçuşmadı” diyerek set çektiğimiz, yeniden buluşmayı reddettiğimiz ya da direk bir şey söylemeye dahi cesaret edemeden engellediğimiz ya da hayaletlediğimiz o kişileri düşünelim. Onlar muhtemelen, ileri vadede daha sağlıklı ilişkiler yürütebileceğimiz adaylardı. Elbette geçti bor pazarı, ana fikir bu değil kesinlikle. Kelebekleri ararken ve toksikliğe bu kadar gönüllüyken, sağlıklı ilişkiler kurma fikri zaten çekici gelmez insana.

Söylediklerimiz, “Ben artık düzgün, sağlıklı bir bağ kurmak istiyorum ama neden böyle oluyor?” diye hayıflanan ama bir yandan da daha ilk buluşmada kelebeklerin peşine düşenler için. Can yakıcı gerçek şudur ki; doğru insan ve kelebekler bir arada bulunmaz. Çünkü doğru insanla birlikteyken, hassas ve sezgileri kuvvetli organımız olan midedeki o huzursuzluk hali yoktur. 

“Kelebekler varsa ben yokum” diyebilmeli, bunu bir motto haline dönüştürebilmeliyiz. Kelebeklerin uçuşmaya başladığı bir yerden, koşarak uzaklaşma zamanı gelmiş demektir çünkü. O huzursuzluk halinin peşine düşmek ve bundan beslenmek yerine, yanında tüm organlarımızın yerli yerinde durduğu ve sakince işini yapmaya devam ettiği, olduğumuz gibi davranırken 2 kere düşünmek zorunda kalmadığımız, bize o sakinlik ve güven ortamını sağlayan, duygularımızı dengeli yaşadığımız kişilere şans vermek, o kadar da kötü bir fikir değil gibi sanki ha, ne dersiniz? Çünkü belki de, ‘gerçek’ doğru insanlarla vakit geçirmek, o kadar da ‘sıkıcı’ değildir…