Haber Aynı Manşet Farklı: Biz Kime İnanacağız?

Gazetelerin bakkal, büfe ve alakalı mağazalarda satılması sistemi bu bağlamda sağlıklı oldu bana kalırsa. Böylece bakkallarda toz şekerin, mercimeğin ve paketli bisküvilerin arasında; büfelerde sakızın ve şekerin, mağazalarda ise liberalizmin 'özgürlüğü' arasında eridi gitti illegal manşetler. Daha doğrusu, tıpkı onlara benzediler. E biraz da değersizleştiler haliyle. Direnen manşetler için tarife biraz değişti, mercimek gibi fırına verildiler; sakız gibi uzadılar, liberalizmin ikinci yüzünde paralandılar.

Ne kısa pantolonlu çocuk, ekmeğinin peşinden top peşinde koşar gibi koşarken; ne umursamaz büfe esnafı gazeteyi satarken, ne gazeteyi hem satıp hem okurunu fişleyen bakkalcı ticaretine bakarken elbette iktidar nazarında suçlu değildi. (Okuyucular hakkında emin değilim) Bu işin espri tarafı tabi. Ancak sadece 'burası' espri tarafı. Az sonra kaleme alacaklarımız, 'şaka gibi olmakla' birlikte son derece gerçek. Hepsi yaşanmış hikayelerden alıntı.

Ancak alıntılara başlamadan önce gazeteciliğin birkaç düğümünü çözmek, konuyu daha kolay algılamamızda yardımcı olabilir...

Yasama, yürütme ve yargının ardından gelen en mühim devlet organı olan basının maruz kaldığı istismarı görmemek mümkün değil. Ancak burada okları çevirmemiz gereken tek hedef 'antidemokratik iktidar' da değil. Sosyal medya kullanma yetisine ve bir akıllı telefona sahip olan herkesin soyunduğu gazetecilik, sanıldığı ve icra edildiği kadar basit bir meslek değil. Elbette bir olayı görüntüleyip paylaşabilmek, sözlü yahut yazılı bilgi aktarabilmek ve yorum yapabilmek oldukça kolay. Ancak bu saydıklarımız gazetecilik mesleğinin yalnızca yüzeyini kapsıyor. Her şeyden önce habercilik ilkelerine hakim olmayan hiç kimse, bir medya kurumu altında çalışıyor olsa dahi gazeteci değildir. Et kesen herkesin kasap, saç tarayan herkesin kuaför olmayışı gibi. Belli becerilere sahip olsalar dahi bu meslek çatısı altında bir unvan sahibi olamazlar.

Dolayısıyla, gerçek ve doğruluktan; adalet ve tarafsızlıktan uzak, bağımlı, insanlık ilkesini reddeden ve sorumluluk bilincinden yoksun her türlü habercilik örneği bizim için "İnanılmaması gereken haber" sıfatını taşır. Takdir edersiniz ki, bir haberin doğruluğunu teyit etmek, gerçekliğini tartmak gibi söz konusu kriterleri tespit etmek günümüz teknolojisinde pek zor sayılmaz. Öte yandan, zaten birçok gazete ve gazeteci, partizanlıklarını saklamadan açık seçik yaşıyor. Bu tip kurum ve kişilerin, objektif haber yapma olasılığını tartmanız, habercilik ilkeleri hakkındaki yeterliliklerine ilişkin yeterli bir cevap olacaktır.

Şimdi gelelim biz kime inanacağız sorusuna ve yazının başında bahsini ettiğimiz 'şaka gibi gerçeklere'.