Gaipten Sesler Korosu

28 Tem 2023

Sabahların bir anlamı olmalı belki… Ya gecelerin? Bulutları bir şeylere benzetmek keyiflidir. Peki, ya tavanda ve odanın duvarlarında dans eden ay ışığı gölgelerini? Kafamızda dolanan seslerin bir kısmı bizimdir belki. Peki hepsi mi bizim? Uykuyla bir kovalamaca oyununa girmektense, geceye teslim olup dalmalıyız düşüncelere, kim bilir…

Simay Vardar

2 Bardak

Tuttuğumuz şeyler bizden kaçıp, bıraktıklarımız değil midir dönen bize? Tamam o zaman bu sefer yakalamaya çalışmasın.

Gece huzursuzdu ve uyku bir kez daha ondan kaçtı. Yatağında uzanmış, ellerini başının altında birleştirmiş, gölgeler ay ışığıyla dans ederken tavana bakıyordu. Gölgeler birbiriyle birleşiyor, ayrılıyor ve tekrar -sanki ona göre bir düzen içinde- tekrar birleşiyordu. Ne vals ne tango bilirdi. Sabahların bir anlamı olmalı mı bilmiyordu. Fakat bu gölgelerin bir anlamı olmalıydı diye düşündü. Tavanın titrek gölgelerine zihninde bir düşünceler senfonisi eşlik etmeye başladı. Garip ki gaiptendi sanki bunlar. Kendi iç sesinden farklıydı. İçine doğan bu sesler eski sırları ve anlatılmamış gizemleri fısıldayan gaipten gelen seslerden oluşan bir koro gibiydi.

Gecenin derinliklerinde, varoluş amacı ile bir hayvanın ilkel içgüdüleri arasındaki hayatta kalma mücadelesi içinde sürüyordu. Bu kozmik boyutlarda bir savaştı, uzlaştırılması imkânsız görünen arzuların çatışmasıydı. Fısıltılar giderek artıyor, onu serbest çağrışımlardan oluşan bir labirente çekiyordu.

Varoluşun esrarengiz doğasını düşündü. Tüm bunların amacı neydi? Büyük bir tasarım mı vardı yoksa sadece rastlantısallık mı? İçindeki sesler tutkuyla tartışıyor, hayatın anlamına dair karmaşık teoriler örüyordu. Sanki evren, sırlarını her seferinde bir fısıltıyla ona açıklamak için komplo kuruyordu. Yoksa deliriyor muydu?

Kozmik dans devam etti ve kendini hafif rüzgarla çırpışan perdelerin arasından gözlerine dolan yıldızların gizemlerini düşünürken buldu. Onlar sadece gökyüzünde parıldayan noktalar mıydı, yoksa derin vahiylerin anahtarını mı taşıyorlardı? Doğaüstü fısıltılar onu göksel bir yolculuğa çıkararak kozmosun enginliğine bağladı.

Yine de, göksel mucizelerin ortasında, dünyevi mücadelelerden kaçamadı. Fısıltılar artık insani durumları, acıları, ıstırapları ve hayatın geçici sevinçlerini araştırıyordu. Geçmiş nesillerin yankılarını hissediyordu, sanki onların kolektif anıları zihninin derin girintilerinde ikamet ediyordu.

Düşüncelerin labirentinde kaybolurken, gerçekliğin sınırlarını sorguladı. Fısıltılar bilinçaltının bir tezahürü müydü, yoksa gerçekten başka bir aleme mi uyumlanmıştı? Hayal ile gerçek arasındaki çizgiyi ayırt edemiyordu ve bu onu hem meraklandırıyor hem de korkutuyordu.

Fısıltılar onu eski mitlere ve gaipten göz kırpan hikayelere götürdü. Çok eski kültürlerden gelen efsanevi yaratıklar, tanrılar ve ruhlarla karşılaştı. Onların hikâyeleri kendi hikâyeleriyle iç içe geçiyor, geçmiş ve bugün arasındaki çizgileri bulanıklaştırıyordu. Bu, zamanın dokusuna dokunmuş, insan hayal gücünün bir gobleniydi.

Düşüncelerin kaotik senfonisinin ortasında bir özgürleşme hissi buldu. Doğaüstü fısıltıların diyarında, toplumsal normlar ve kısıtlamalar tarafından bağlanmış değildi. Zihninin yasak bölgeleri keşfetmesine ve insanlığı uzun zamandır büyüleyen muammaları kucaklamasına izin verdi.

Şafağın ilk ışıkları yaklaşırken, kafasındaki sesler yumuşadı ve üzerine dingin bir sükunet çöktü. Zihninin labirentinde yaptığı yolculuk onu yormuştu ama aynı zamanda içindeki derin bir şeyi de uyandırmıştı. Bu gaipten sesler korosunun tamamen anlaşılmak için değil, karmaşık benliğinin bir parçası olarak kucaklanmak için olduğunu fark etti.

Sonunda doğaüstü fısıltıların onu tekrar ziyaret edeceğini bilerek uykunun kucağına teslim oldu. Onlar onun gece yoldaşlarıydı ve ruhunun keşfedilmemiş bölgelerinde ona rehberlik ediyorlardı. Ve böylece, geceden geceye, gizemli sesler korosunu memnuniyetle karşıladı, çünkü onlar yolculuğunun ayrılmaz bir parçası haline gelmişti - keşif, merak ve insan zihninin tarif edilemez güzelliği içinde…