Çocukların Cinsiyet Rollerine Yönelik Algısı Nasıl Değişti?

Doğacak bebeğe dair en çok merak edilen özelliklerden bir tanesi cinsiyetinin ne olacağıdır. Zihinlerde bu cinsiyetin öğrenilmesiyle beraber belirlenmeyi bekleyen düşünceler vardır çoğu zaman. Hatta bebeğe ve onun yaşamına dair birçok plan bu cinsiyet üzerinde kurulmaya başlanır. Odasının dizaynı, kıyafetleri, oyuncakları, ne tür bir mesleğe sahip olabileceği, ne zaman evleneceği gibi birçok fikir bu özellik üzerinden şekillenir. Bir bebek henüz hiçbir şeyden habersizken tüm bu fikirlerin içine doğar. İnsan çocukluğu boyunca ister istemez tüm bu fikirlerden ve cinsiyete yönelik algılardan etkilenir. Kendi cinsiyet kimliğini ve diğer cinsiyetlere yönelik bakışını çocuklukta çevresinde bulunan insanları referans alarak oluşturur. Çevre tarafından kabul görmeyecek fikirlerini bastırmak zorunda olduğu algısına kapılarak çevreye uyumlanmak için kendi özgün kişiliğinden vazgeçebilir.

Bireye çocukluğunda öğretilen cinsiyetçi kalıp yargılar ileriki dönemde bireyin kişilik özelliklerini, akademik becerilerini, meslek seçimini, toplumsal ve sosyal yaşamını etkiler. Okul çağıyla ve ergenlikle birlikte yapılan çevre gözlemiyle bu yargılar esneklik kazanabilse de tamamen yok olmaları nadir rastlanan bir durumdur. Çünkü toplumsal beklentiler devam eder ve bireyin toplumda kabul görmesi için bu beklentilere uygun davranışlar sergilemesi gerekir. Bugüne geldiğimizde ise bu davranışların tamamen yok olmadığını ancak çocukların toplumsal cinsiyet dair kalıpları daha fazla sorguladıklarını görüyoruz. Bunun temel nedenlerinden biri değişen ebeveynlik algısı ve ailelerin bu konuda belli oranlarda farkındalık kazanmalarıdır. Toplumda yapılan farkındalık çalışmaları ailelerin yanında direkt olarak çocuklara da ulaşabilmektedir. Tüm bunlar özellikle yaşları ilerlemeye başlayan ve ergenlik çağına ulaşan çocukları büyük oranda etkiler.

Cinsiyetçi kalıp yargılarının getirdiği negatif sonuçları yaşayan tek taraf kız çocukları da değildir. Kadınların sahip olması gerektiğine inanılan özelliklere sahip erkek çocukları da diğer çocuklar tarafından ayrımcılığa maruz bırakılmaktadır. Erkek çocukları ‘erkek gibi olmak’ kalıbı üzerinden sınırlandırılmaktadırlar. Öte yandan evi geçindirmek gibi büyük bir ekonomik yük getiren bir sorumluluğun yalnızca erkeklere atfedilmesi erkek çocuklarını daha küçük yaşlardan itibaren kaygıya sürüklemektedir. Günümüzde artan farkındalığımızla çocukları yöneltmemiz gereken düşünce “olmak istedikleri gibi olma” düşüncesi olmalıdır. Çünkü çocuklar kalıp yargılardan uzaklaştıklarında herkesin her şeyi öğrenebilme ve uygulayabilme gücü olduğuna dair bir algı geliştirirler. Özellikle 9-11 yaş bu düşünce desteklendiğinde toplumun yargılarına kapılmadan düşüncelerini güçlendirebilirler.