Cinsiyetçi Yaklaşımın Çocuklar Üzerindeki Etkileri

Daha dünyaya geldiğimiz andan itibaren ne yazık ki yaşam yolculuğumuz belirli kalıpların egemenliğinde başlıyor. Kız çocuklarına pembe, erkeklere ise mavi kıyafetler giydiriliyor. Odalarının dekorasyonlarında dahi özellikle bu iki rengi çoğunlukla görüyoruz. Halbuki renklerin bir cinsiyeti olduğuna kim karar verdi? Neden farklı cinsiyetler de aynı renklere bürünemiyor? Basit gibi görünen bu renk ayrımcılığı daha bebeklikten itibaren empoze ediliyor ve çocuklar birkaç yaşına geldikten sonra da algıları; "kızlara pembe, erkeklere mavi" şeklinde tanımlanmış oluyor ve bu durum çocukların gelişmelerini maalesef olumlu etkilemiyor. Hatta belki yarın birer yetişkin olduklarında kadın-erkek eşitliğini kavrayamamış bireylere dönüşebiliyorlar. Ayrıca kapitalist sistem de renklerin cinsiyetçi şekilde kullanılmasından besleniyor. Çünkü siz bir çocuğu bu şekilde yetiştirirseniz örneğin o çocuk 6 yaşına geldiğinde, ablasının henüz kullanılabilir durumda olan sağlam bisikletine rengi sırf pembe olduğu için binmek istemeyecektir. Bu durumda rengi mavi olan ikinci bir bisikleti ihtiyacınız olmadığı halde alacaksınız.

Çocuk yetiştirirken ne yazık ki bazen fark etmeden bazen de tamamen iyi niyetten kaynaklanan cinsiyetçi bir dil kullanabiliyoruz. Örneğin kız çocuğuna "cici kızım", erkeğe ise "aslan oğlum" şeklinde hitaplarda bulunmak aslında ne kadar masum görünse de hem çok cinsiyetçi hem de çocuğun kişisel gelişimine olumsuz etki eden bir durum olarak karşımıza çıkmakta. Çünkü bu ve bu gibi benzer çok fazla kullanımın olması sanki kızların yalnızca tatlı, sevimli ve güzel olması üzerinde durup, erkeklerin de "yakışıklı, güçlü ve sert" bir kişiliğe sahip olması gerektiğine dikkat çekiyor. Halbuki kızlar aynı zamanda akıllı, yaratıcı ve eğlencelidir. Erkekler şefkatli, sevecen ve duygusaldırlar. Bu gibi sıfatlar nedense ebeveynler tarafından çok dile getirilmez ve hep geri planda kalır. Ancak çocuklara bu kavramların aşılanması onların sağduyulu ve anlayışlı birer birey olmaları konusunda çok önemlidir. Çocukları cinsiyetçi kalıplardan uzak bir şekilde yetiştirmek hem öz saygılarının farkında olmalarına olanak tanıyacak hem de başkalarına saygı göstermelerine ve çevrelerine duyarlı olmalarını sağlayacaktır.

Kuşkusuz kadın ve erkeğin yapısı gereği birbirinden farklı olduğunu gösteren pek çok nokta var. Ama temelde eşitiz bu yüzden "tamamen eşit olacağımız", insanca yaşayacağımız bir ortamı hepimiz hak ediyoruz. Bu farklı yanları güzel birer renk olarak düşünüp birbirimizi yaşamımıza entegre edebiliriz. Karşı cinsle aynı evi ve hayatı paylaşmak gibi ciddi bir kararı alıyor da sorumlulukları neden net sınırlarla çiziyoruz? Kadının hayatın her alanında geçmişe oranla çok daha fazla yer almasıyla birlikte cinsiyetçi ayrımın eskiye oranla biraz daha azaldığını düşünebilirsiniz. Ama maalesef durum yine de pek iç açıcı gözükmüyor. "Hanım hanımcık ol, oturmasını kalkmasını bil, gerektiğinde sus" gibi yerleşmiş kalıplar hala kadınların üzerinde eski ve ağır bir yük. Erkekler için de baskı durumu çok farksız değil "erkekler ağlamaz, eve ekmek getir, sert dur, korkutucu ol" gibi kalıpları maalesef hala duyuyoruz. Belki bu durum erkekleri kadınlar kadar etkilemiyor olabilir. Çünkü kadına geride durmasına ve sessiz olmasına yönelik baskı yapılırken, erkeğe sesinin çıkması ve baskın olması yönünde bir yönlendirme yapılıyor. Fakat şunu net bir şekilde söyleyelim: Her iki cinsiyet için yapılan tüm baskı ve ayrıştırıcı tutumlar kesinlikle çok rahatsız edici.