Bir Acayip Gelin Geleneği: 30 Gün Ağlayıp Küfrediyorlar!

Doğrusu en sevimli izahı ‘anane’; en ürkütücü deyişi ‘töre’. Ben çağrışım açısından en rasyonel ve işlevsel tabiri tercih edeyim ve ‘gelenek’ diyeyim.

Hayatın ufak ama etkili diyalektiği; geçmiş ve geleceğin bir potada erimesi…

Dünyanın keşfedilebilen her karışında yaptırım gücüne sahip olan bu ‘gelenekler’, sosyolojik açıdan çok kritik bir niteliğe sahip. Çünkü biz gelenekleri biraz kurcaladığımızda, ekseriyetle alışkanlıklarla karşılaşıyoruz. Doğrusu geleneğin yapı taşının bu alışkanlıklar olduğunu dahi iddia edebiliriz.

Bu alışkanlıklar, toplumun karakterini belirlemekle kalmayıp kimi zaman bireyi küçük düşürecek eğilimler de gösterebilir. Ancak bu eğilimler işin aslına bakıldığında masum ve iyi niyetlidirler. Yarattıkları tahribata ihtimal dahi vermezler. Ama hakikatin diğer yüzünü muhatap aldığımızda da; bu farkındalığa erişse dahi toplumun, mitsel atalarının yadigarı, bazen de referansı bizzat Tanrı olan davranışların karşısında bireyin gururunu çekirdek gibi çitleyebileceği gerçeğine toslayabiliz.

Gelenek adeta matruşka bebekler gibi, içinden bir başka gelenek daha çıkıyor. Çünkü gelinin ağlamasına bağlı olarak onun güzelliği ve zekasına karar veriliyor.

Yetmez gibi bir de geline uğur getireceğine inanılan küfürler ediyor…

Bazı kaynaklarda ise, gelinin evleneceği erkekle arabuluculuğunu yapan kişiye küfürler ettiği öne sürülüyor. Çünkü bir başka Çin geleneği olan ‘Üç kural ve dört erdem’, gelinin kendi evliliğinde söz sahibi olmasını yasaklıyor. Bu nedenle, istemediği bir erkekle evlenmeye mecbur bırakılan kadınlar kendisini damatla tanıştıran kişiye tüm öfkesini kusana dek küfür ediyor. Bu küfür geleneği ise, istemediği kişiyle evlenen gelinin öfkesinin arabulucuyu lanetleyeceği inancına dayanıyor. Bu inanca göre, mutsuz evliliğe vesile olan arabulucu yeterince küfre maruz kalmazsa yaşamı boyunca kötü şans yakasını bırakmıyor.