Avengers Endgame: Yenilmezlerin Devri Kapanıyor!

Biliyorsunuz, Marvel Sinematik Evreni bugüne kadar beyazperdede yaratılmış en büyük evren. 2008 yılında ilk Iron Man filmi ile başlayan macera, birbiriyle bağlantılı pek çok dizi ve filmin de işin içine dahil olmasıyla koskoca bir evren anlatısına dönüştü. Bu yapımlar arasında kahramanlarımızın bireysel hikâyeleri ile birlikte, bir arada giriştikleri olayların yer aldığı filmler de vardı. Her biri kendi izleyici kitlesini oluşturdu, bazılarının çok seveni bazılarının da çok nefret edeni oldu. Iron Man & Captain America arasında yaşanan fikir ayrılığı izleyicileri de ikiye böldü ancak bu ikilikler, fikir çatışmaları ve kavgalar nihayetinde son buldu; Endgame ile artık gerçekten yolun sonuna geldik.

2019 yılında vizyona giren Avengers: Endgame ile 11 yıllık bir külliyatın finalindeyiz. Böyle büyük bir prodüksiyonun, bağlantısını bir an bile koparmayan devasa bir anlatının ve en kıymetlisi de bir çizgi roman uyarlamasının istenildiği takdirde ne denli büyük başarı yakalayabileceğinin kanlı canlı örneği Marvel Sinematik evreni. Kendi kurallarını kendi yazan bir evren, en yakın rakibi DC Evreni bile hâlâ Marvel’ın başarısının yanına yaklaşabilmiş değil bu konuda, ki bunu koyu bir DC fanı olarak ben söylüyorsam sözümden şüphe duymayın. Peki, Avengers: Endgame “büyük final” diyebileceğimiz türden bir film olabildi mi? Beklentileri Infinity War ile arşa değdirip bir anda bizi yere mi çaktı, yoksa final adının hakkını verdi mi? Bize göre, hakikaten görkemli bir vedaydı önce bunun altını bir çizelim.

Hatırlarsınız, kahramanlarımızı büyük bir yıkımın eşiğinde bırakmıştık Infinity War ile. Serinin bu son filminde bize yine Russo Kardeşler eşlik ediyor, yönetmen koltuğunu onlara devretmek şahsi kanaatimce verilen en doğru kararlardan biri. Zira Infinity War filmiyle nasıl bir başarı yakaladıkları ortada. Kendilerine daha önce Captain America: Winter Soldier ve Captain America: Civil War da emanet edilmişti, Marvel’ın en derinlikli işleri olarak gösterebileceğimiz bu iki filmin ardından aynı başarıyı Endgame’e de yansıttıklarını görüyoruz.

İnfinity War’da Thanos’un yarattığı kaos ve yıkımın ardından hiçbir şeyin eskisi gibi olmadığına odaklanılıyor ilk sahnelerde. Thanos’un hayal ettiği yeni dünya düzeni yıkımla beraber oluşmuş, nüfusun yarısı hayatını kaybetmiş vaziyette. Herkes sevdiklerinin elinden kayıp gitmesine öfkeli ve ne yapıp edip onları geri getirmenin peşindeler. Thanos’a ölümlerden ölüm beğendirmek için filmde bir değil, iki kere öldürmenin yolunu yaptılar resmen; intikam sıcak sıcak yense de kesmiyor bir de üstüne soğuk yiyelim diye düşündüklerinden olsa gerek. Peki, dünyanın geri kalanını nasıl geri getirecekler? Elbette, bunun için zamanda ufak geliş gidişler yapılması gerekiyor. Infinity War’da geçmişe gidilmesi gerektiğinin altı bolca çizilmişti, bunun için de oluşturulan bilimsel altyapı ile Mobius Şeridi’nin varlığını öğrenmiş olduk.

Zamandaki bu yolculuklarla beraber eski filmlerde yaşanılanları da yeniden hatırlama şansı elde ettik. Eskiye gitmenin geleceği değiştiremeyeceğini savunan Bruce Banner’a göre zaten var olan durum gelecekte yaptığımız şeylerin aslında geçmişte de yapılmış olması; yani biraz boş çaba. Captain America geçmişinde kendisiyle savaşıp onu bayıltırken bunun doğruluğunu da görmüş olduk. Sonrasında bu işin geçmişin bir parçasını değiştirip geleceği tümüyle yeniden inşa edeceğine inanmakla olmadığını, çok daha kapsamlı bir çaba gerektirdiğini de zaten film boyunca izledik.

 

Avengers: Endgame diğer filmlerin aksine ağırlığını aksiyon sahnelerine vermiyor yani siz bu filmi aksiyon sahneleri görmek için izlemeyi planlıyorsanız çok da o toplara girmemenizi öneririz. Çünkü olay burada insanlığın tamamını kurtarmak, yaşanılanları o sebeple durgun deniz misali izliyorsunuz. Tempo diğer filmlere göre de daha yavaş hâliyle ama bu durum akıcılığın önüne geçmiyor. Keza komiklikler ve şakalarla nam salmış kahramanlarımız da yaşanan durumun ciddiyeti sebebiyle o yönlerine biraz ara vermişler. Yine güldürü unsurları yok değil ama mizahi açıdan aşırıya da kaçılmıyor. Bu ihtiyacı çoğunlukla Thor ve Rocket Racoon karşılamış diyebiliriz.

Son defa tüm sevdiklerini kurtarmak için bir araya gelen kahramanlarımız hakikaten dillere destan bir final sahnesiyle noktayı koydular bu uzun maceralarına. Kayıplarımız büyük; önce Natasha Romanoff ve ardından da Marvel Sinematik Evreni’nin başlangıç sebebi olan Iron Man’e olan vedalar duygusal yoğunluğu çok yüksek sahnelerdi. Merak edilen bir diğer nokta Captain America’nın geleceğiydi ancak o konuda da beklenilen şekilde hareket edilmediğini söyleyebiliriz. Dilerseniz, kendisine ne olduğu sorusunu filmi hâlâ izlememiş olanlar için ucu açık bırakalım ve spoiler vererek keyfinizi kaçırmayalım.

Filmin başından sonuna kadar izleyiciyi etkisi altına aldığını, tüm seriye tek kelimeyle bir “saygı duruşu” niteliği taşıdığını ve gerçekten adının hakkını veren üç saatlik bir final yaşattığını söyleyebiliriz. Bu keyfi tekrar yaşamak isteyenlere ya da hiç yaşamayanları bu evrene dahil etmek için sırasını bekleyenlere Marvel Sinematik Evren filmlerini Disney+ üzerinden izleyebilecekleri notunu düşerek yazımızı burada sonlandıralım. Hepinize keyifli seyirler!