1940'ların Uçan Arabası: Aerocar

Elektrikli uçuş ve pratik otomobiller hemen hemen aynı dönemde ortaya çıktı. Bu ortak zaman diliminde tahmin edeceğiniz üzere pek çok mucit bu iki teknolojiyi birleştirerek, adını tarihe yazdırmak istiyordu. Üstelik İkinci Dünya Savaşı’nda eğitim almış yeni nesil pilotlar da patlama yapmıştı ki, sivil havacılığın önünde duracak kimse yoktu. Zoru başaran ise Moulton Taylor oldu. Kendi pratik uçan arabasını icat etmeye kararlı Taylor, Robert Fulton Jr'ın Sivil Havacılık İdaresi tarafından sertifikalandırılan ilk yola elverişli uçak olan Airphibian'dan ilham aldı ve olanlar oldu.

1940'ların sonlarında Aerocar International'ı kuran Moulton Taylor, geciktirmeden çalışmalara başladı. Evet, kafasına koyduğu uçan arabayı yapacaktı. İlk çalışmasının adını Aerocar koydu. Dışı uçak benzeri boşluklara yerleştirilmiş tekerlekleri olan iki kişilik uçan araba, yatay olarak karşıt dört silindirli bir uçak motoruna sahip olacaktı. Karada 100 km/s ve havada 160 km/s azami hıza sahip olacak Aerocar, 15 dakikada uçaktan arabaya dönüşebilecekti. 

Uzun uğraşlar sonucu Aerocar, 8 Aralık 1949'da ilk kez halka tanıtıldı. Uçan araba, yetenekli bir mühendis ve mucit olan Moulton Taylor'ın beyni olarak nitelendirildi. Taylor uzun zamandır, havada uçurulabilecek, kanatları ve kuyruğu çıkarılıp römorkta saklanabilecek ve ardından birkaç dakika içinde otoyolda ilerleyebilecek bir aracın hayalini kuruyordu. 

Aerocar'ın erken test uçuşlarında dengesiz bir grafik çizse de, Toledo, Washington'daki bir uçuş sırasında, Aerocar fırladı ve Taylor'ın test programını daha uzun bir pisti olan Chehalis'e taşımasına ön ayak oldu. Aerocar'ın halka açık ilk uçuşu, her biri projeye 1.000 dolar taahhüt eden Longview yatırımcılarının aklını çelmek için kullanıldı. Taylor, başarılı bir uçuşun daha fazla yatırımcıyı ve tanıtımı teşvik edeceğini umuyordu. Binlerce kişi Longview Havaalanı’nda toplandığında, Taylor arabasını çalıştırdı ve uçtu. Evet gerçekten uçan araba üretilmişti. Aerocar’ın ünü yayıldıkça, popüler dergiler ve bilimsel dergiler, bu heyecan verici yeni uçan araca büyük bölümler ayırdı ve onu geleceğin taşımacılığı olarak adlandırdı. 

Kısa süre sonra aracı sürekli olarak 200 fit yüksekliğe ulaştı. İlk halka açık uçuşundan iki ay sonra, gazete, dergi ve haber filmi fotoğrafçıları Aerocar'ın uçuşlarını her açıdan ve her manevra boyunca incelemeye başladı. Tanıtım, Taylor'ın hayallerini canlı tutmasına yardımcı oldu. Trafiğin üzerinde süzülebilecek ve daha sonra geceleri bir ev garajına güvenli bir şekilde park edilebilecek uçan araba tasarlama ve yapma hayali, sonunda gerçek olmuştu. 

Halkın ilgisine ve medyanın heyecanına rağmen Taylor, Aerocar'ı seri üretime geçirecek bir uçak şirketi veya otomobil üreticisi bulamamıştı. 1970 yılında Ford Motor Company başkanı Lee Iacocca, söz konusu üretime talip oldu. Ford tarafından yapılan Pazar araştırması, yılda yaklaşık 25.000 Aerocar satış pazarını gösterse de, yeni hükümet güvenliği ve çevre düzenlemeleri, binlerce sıradan insanın büyük nüfus merkezleri üzerinde havada uçmasıyla ilgili endişelerle birleştiğinde problemler ortaya çıktı ve Ford projeyi devretmeye karar verdi. Taylor’ın büyük uğraşlar sonucu dünya tarihine geçecek icadı ise öylece kalakaldı.

Aerocar’dan yalnızca birkaç tane üretildi. Bugün üretilen Aerocar araçlardan ikisi havacılık müzelerinde sergilenirken, geri kalanı özel kişilere ait. 1968'de inşa edilen ve uçan arabanın son versiyonu olan Aerocar III, Seattle'daki Uçuş Müzesi'nde sergileniyor. Taylor, bir trafik kazasında hasar görüp tamir ettikten sonra Aerocar III'ü ilk sahibinden satın alsa da, ölümünden kısa bir süre sonra, eşi onu 1998'de Uçuş Müzesi'ne sattı.