Kısa Hikâyelerde Büyük Dünyalar

Mesela bazı öykülerin sonu bir yere bağlanmıyor, bazısının da başını bilmiyoruz fakat tüm bunlar bize söylediği güçlü cümlelerin altını kalın kalın çizmekten başka bir şey yapmıyor. Bu yarım kalmışlık hali sanki okuyucuya kendi yarım kalmışlıklarını anımsatıyor. Yolculuğun neden başladığı ya da nereye vardığı ile ilgili değil yazar, aradaki küçük molada içilen çayla ve o çayı içerken karakterin yanında kimin olmasını istediğini anlatmakla meşgul. Kısacası yalınlıktan beslenirken güçlü cümleleri elden bırakmıyor. Oldukça sade ve duru bir anlatım dili tercih eden Melisa Kesmez’in bir de Nohut Oda isimli öykü kitabıyla aldığı Sait Faik Hikâye Armağanı bulunuyor. Kaçırdıysanız Kesmez’in en az bir kitabını mutlaka bir sonraki siparişinize eklemenizi tavsiye ederim.

Hatta öyle ki kitabın İletişim Yayınları baskısının kapağında mutlaka hepimizin çocukluğunda en az bir tane çektirmiş olduğumuz, büyük olasılıkla çekmecemizde bir yerlerde duran bir fotoğraf bulunuyor. Bu da aslında bize “bu kitaptakiler hepimizin hikâyesidir” diyor.  Aşk acısını, çaresizliği, baba-oğul ilişkisinin ne kadar hüzünlü olabileceğini, kafaya bir şeyi takmanın ne kadar çapraşık bir hal alabileceğini, vicdan sızlamasının ne denli uzun sürebileceğini, çocukluğun sancısını, yetişkinliğin melankolisini dar gelirliliği ve daha birçok şeyi çarpıcı bir gerçeklikle anlatıyor. Yarattığı imgeleri, oluşturduğu atmosferleri ve ustaca kurguladığı detaylarıyla okuyucuyu öykünün içinde bir kenara iliştiriyor sanki. Öyküye öykünün içinden bakmamızı sağlarken trajediyi komediyle taçlandırarak ironiyle aklımızı çeliyor. Okuma listenize almanızı şiddetle tavsiye ederim.

İyi okumalar.