İdeal Kadın Üzerine: Evdeki Meleği Öldürmek

Patmore’un ‘’mükemmel eş’’ tanımı, yaşadığımız çağda kulağa gülünç geliyor olsa da, Viktorya dönemi zihniyetinin çizdiği ideal kadın resmiyle birebir örtüşüyordu: kendisini çocuklarına adayan, eşine karşı itaatkar, pasif, özverili, fedakar, dini bütün, çocuksu, zarif, çekici, -en önemlisi- saf ve temiz. Tamamen erkeğe bağlı olması gereken bu kadın, evin sınırlarıyla çevrili bir hayatı tercih etmeli ve erkeklere ait olan dış dünyadan kendini soyutlamalıydı. Tek görevi, çocuklarına ve dış dünyadan gelip eve sığınacak olan eşine, huzurlu bir dünya oluşturmak olmalıydı. Kadınlara dair bu baskılayıcı ve kısıtlayıcı tanımların neredeyse kutsanıyor olması, yüzyıllar boyu kadınların bilinçaltlarına yer edecek ve onları -istemsiz bile olsa- bu ideallere uymaya çalışmaya zorlayacaktı.

Woolf, kendi düşüncelerini rahatça kağıda dökebilmek, kendini daha güzel ifade edebilmek, kısacası kendi olabilmek için, bu melek figürünü öldürmek zorunda kaldığını söylüyor: ‘’Arkama döndüm ve gırtlağına sarıldım. Onu öldürmek için elimden geleni yaptım. Eğer bu yüzden bir gün hesap vermem gerekirse, bunun nefsi müdaafa olduğunu savunurdum. Eğer ben onu öldürmemiş olsaydım o beni öldürürdü. Yazımın kalbini söküp çıkarırdı.”