Gececil Hayvanlar

Pangolin, monotipik pangolinler ya da pullu memeliler takımının pangolingiller adlı tek familyasının Manis cinsinde toplanan memeli hayvanlardır. Vücutları, kiremit gibi dizilmiş büyük keratin pullar sebebiyle, kozalaksı görünümdedirler. Vücudun yalnızca üst bölümünde olan bu pullar kuyruğun tamamında bulunur. Vücudun pulsuz olan alt kısmı ve bacakların iç tarafı ise kıllıdır. Pullar arasında da kıl vardır. Pangolin, çoğunlukla Uzak Doğu’da görülen pullu memeli bir hayvandır. Gececil olan bu hayvanlar, gündüzleri ise kazdıkları çukurlarda, ağaç ve kaya kovuklarında saklanırlar. Pangolinler “canlı çam kozalakları” olarak da adlandırılırlar. Pangolin, baş, sırt, kuyruk ve bacakları kaplayan, birbirinin üstüne binen iri, kahverengi pullardan oluşur. Besinlerinin önemli bir bölümünü karınca ve termitler oluşturur. Onları yakalamak için uzun dillerini kullanır. Bu konuda en az karıncayiyenler kadar başarılıdır. Görme yetileri sınırlı olduğundan avlarını koku ve duyma yetileri ile yakalarlar.

Bu hayvanın dünyaca bilinen adı Aye-Aye’dır. Kendi dilimizde de Ay-ay olarak nitelendirilir. Uzun parmaklıgiller familyasının üyeleri arasında yer alır. Daha doğrusu bu familyanın yaşayan tek üyesidir. Büyük Ay-ay olarak adlandırılan Daubentonia robusta’nın soyu ne yazık ki tükenmiştir. Ay-ay Madagaskar’da yaşayan bir maymun türüdür. Islak burunlu maymunlar ya da eski sınıflandırmalarda ön maymunlar takımı arasında yer alır. Genellikle gece ortaya çıkan en akıllı memelilerdendir. Boyu yaklaşık 40 cm uzunluğundadır. Dikkatli bakıldığında yetişkinlerinin iri bir kedi büyüklüğünde olduğu fark edilebilir. Kürkünün rengi koyu kahverengi ya da siyahtır. Ay-ay kesici dişlerini Hindistan cevizi oymada ve ağaç kabuklarını soymada kullanabilir. Bunlar haricinde kurtcukları çok sever. Böcek larvaları da hoşuna giden besin kaynaklarındandır. Kurtçukları ve larvaları yemek için sahip olduğu uzun orta parmaklarını kullanır. Ağaç gövdelerine ya da dallarına orta parmağıyla vurarak böcek yumurtalarının yerini tespit eder. Onları bulduğunda ise yine orta parmağının yardımı ile beslenmesini gerçekleştirir.

Gececil hayvan denilince akla ilk olarak baykuşlar gelse de aslında hepsi gececil değildir. Bazı türler, besin mevcudiyetine ve doğal yaşam alanına bağlı olarak, gündüzleri de avlanabilir. İri gözleri göz çukurunda hareketsiz durduğu için, baykuşlar boyunlarını 270 derece çevirerek çevresini kontrol eder. Bir kan toplama sistemi, boynun bu hareketi kan dolaşımını kestiğinde beyinlerini ve gözlerini güçlendirebilmek için kan toplar. Görme yeteneklerinin yanı sıra işitme konusunda da çok iyidirler. Zifiri karanlıkta, avlarını işitme duyularıyla avlarlar. Birçok baykuş türünün kulakları eşit büyüklükte ve simetrik değildir. Farklı kulaklar sesi çok az olarak farklı alır. Bu durum baykuşa sesin kaynağını tespit etme yeteneği verir. Ses her iki kulakta da eşitse sesin kaynağına yaklaşmış demektir. Vücudunu kaplayan yumuşak ve ince tüyler doğal bir susturucu görevi görür. Diğer kuşlar gibi uçarken kanatlarından ses çıkmaz. Çoğu baykuş türünde dişiler erkeklerden daha büyük, kilolu ve agresiftir. Ayrıca dişilerin sesi erkeğe göre daha yüksektir. Diğer kuşların aksine baykuşlar genel anlamda, yani daha sıcak bölgelere yiyecek bulma amaçlı göç etmezler. Sadece hava koşullarında, yiyecek kaynaklarını etkileyecek derecede bir değişiklik durumunda göç ederler.

Daha çok Orta Afrika’nın göl ve nehirlerinde yaşam süren, oldukça ağır vücutları ile dikkat çeken, geniş ağızlı, su aygırı olarak da bilinen tüysüz ve kılsız otobur hayvanlardan biridir. Vücut ve kafa yapılarının iri olması ve 4 metreye varan boylarıyla oldukça dikkat çeken bir hayvan olan su aygırları, görüntü itibariyle korkutucu olsalar da aslında görüntüleri ile kıyaslandığında canlılar için aşırı zararlı değildirler. Yaşam süreleri normal şartlarda, 30 ile 40 yıl arasında değişir. Özellikle tehlikeli bir saldırıya uğradıklarında, dev cüsselerine rağmen saatte 48 km hız yapabilirler. 44 dişi bulunan su aygırlarının kiloları, 450 kilonun üzerine çıkabilir. Diş yapıları oldukça ilginçtir. Alt çenede bulunan kesici dişler ile üst çenedeki köpek dişler, farklı bir hareket yapısı ile birbirini keskinleştirme özelliğine sahiptir. Keskinleştirme işlemi çok kısa sürede gerçekleştiği için, özellikle tehlikeli durumlarda çok daha etkileyici bir keskinliğe sahip olabilirler. Genellikle gri-siyah deri rengine sahip olan bu hayvanların derilerinde, kıl ve tüy bulunmaz.

Yeryüzünde 18 familyaya bağlı olan yaklaşık 986 tür yarasa bulunur. Dişi yarasa ve erkek yarasa çiftleşme dönemlerinde bir araya gelir. Yarasalar ortalama olarak 20 yıl yaşar. Yılda bir defa yavrularlar. Her yıl, 3 ay kış uykusuna yatarlar. Tavanda uzun süre asılı kalabilme özelliğine sahip olan yarasalar, bunu bacaklarındaki özel yapılı kaslar sayesinde gerçekleştirirler. Öğle saatlerinde mağaralarda, ormanlarda, ağaç kovuklarında ve çatı aralarında uyurlar. Geceleri ise avlanmak için dışarı çıkarlar. Geceleri yönlerini sesleri aracılığıyla bulurlar. İnsanların duyamadığı frekansta sesler çıkarırlar ve bu seslerin etrafta bulunan nesnelere çarparak geri gelmesi ile yönlerini bulurlar. Avlarını da yine bu şekilde belirlerler. Yarasalar, sanılanın aksine kör değildirler. Bizler nasıl ki gece görmekte zorlanıyorsak, onlarda aynı şekilde zorlanırlar. Dolayısıyla gündüz yakalanan bir yarasa, aslında zor da olsa avcısını görür.

Amur leoparı, yaşam alanlarına bağlı olarak kremsi sarıdan paslı turuncuya kadar değişen renkte kalın, uzun ve yoğun tüylü bir leopar alt türü olarak bilinit. Rusya'nın Amur Nehri Havzası'ndaki Amur leoparları, kışın daha hafif katlar geliştirir ve Çin akrabalarından daha fazla krem ​​rengi kaplamaya sahip olma eğilimindedir. Onların lekeleri, diğer alt tür leoparlardan daha kalın siyah kenarlarla daha geniş aralıklıdır. Amur leoparı, öncelikle karaca ve sika geyiği avlayan ama aynı zamanda yaban domuzu, Mançurya wapiti, misk geyiği ve geyik yiyecek olan kesinlikle etobur bir yırtıcıdır. Gececil oldukları bilinen Amur leoparları, ılıman orman ve dağ bölgelerinde, çoğunlukla kışın güneye bakan kayalık yamaçları koruyarak hayatta kalabilirler. Bireylerin bölgeleri yaş, cinsiyet ve avlanma yoğunluğuna bağlı olarak 19 ila 120 mil arasında değişebilir. Bu oran son yıllarda büyük ölçüde azalmıştır ve Amur leopard popülasyonundaki düşüş artmıştır.