Devrimci Bir Zeki Müren Hayranı: Arkadaş Zekai Özger

8 Ocak 1948 günü Bursa’da doğuyor Arkadaş. Asıl adı Zekai Özger. Ailesi Selanik göçmeni ve işçi bir aile. İlkokul, ortaokul ve liseyi Bursa’da okuyor. Fakat öyle yoksullar ki Arkadaş’ın tragedyası daha çok küçük yaşlardayken başlıyor. Çocuk felci hastalığı nedeniyle henüz 12-13 yaşlarında bir dizi ameliyat geçiriyor. Aylarca süren tedavi süreçleri yüzünden uzun uzun hastanede kalıyorlar annesiyle birlikte. Bu dönemde çektiği acılar, yaşadığı korku onun belki de şiirle, edebiyatla yakınlaşmasının ilk vesilesi. Senelerce süren tedavi ve ameliyatlar maalesef ki tam anlamıyla bir sonuç vermiyor bu yüzden bir bacağı aksıyor Arkadaş’ın. O yıllarda başlayan okuma tutkusu, gencecik yaşında öldürülene dek bitmiyor. 

Bu nazik ve kırılgan adam ilk şiiri Niye Kapalı Kapılarınız – Bulamıyoruz’u henüz 17 yaşındayken yayımlıyor. Papirüs, Kent 16, Soyut, Dost, Yordam, Forum ve Yansıma dergilerinde ayrıca da Ulus gazetesinde birçok şiiri yayımlanıyor seneler içinde. Şiiri de o dönemde pek anlaşılmıyor Arkadaş’ın. Şiirlerindeki zaman zaman örtük olarak yaptığı zaman zaman da açık açık yazdığı cinsel göndermeler aykırı bulunuyor. Dönemin toplumcu gerçekçi şiir algısıyla hiç ama hiç uyuşmuyor. Bu da onu sıradan olmaktan sıyırırken, diğer sıradanları kendisine cephe aldırıyor. Çünkü dönemin şairleri sloganvari şiirler yazmanın önemli ve kıymetli olduğunu düşünüyorlar. Bu yenilik onları hiç memnun etmiyor bu yüzden. Bugünden bakınca İkinci Yeni’ye de dahil edebileceğimiz bir şiir tarzı olduğunu görmek zor değil. Ulaş Tosun’un yönetmenliğini yaptığı belgesele de isim olan Merhaba Canım şiirinin güzel de bir hatırası var.

Arkadaş’ın nasıl öldüğüne gelince… Dönemin sert politik atmosferinde yurtlara, evlere çok sayıda baskın yapılıyordu. Bu baskınlar ağır dayak ve işkence getiriyordu beraberinde. 1971 yılındaki bir yurt baskınında ağır dayağa maruz kalan Arkadaş, baskından birkaç gün sonra bir yol kenarında ölü bulunuyor. Beyin kanaması olarak geçilse de kayıtlara, bunun böyle olmadığını herkes biliyor. O günlerde TRT televizyonlarında çalışıyor şair. Evinde bir televizyon olmadığı için yaptığı programı seyretmek arzusuyla evden çıkıyor üzerinde henüz diktirdiği gri takım elbisesi ile. Kimliğini evde unutuyor. Bir daha dönmüyor.